به گزارش پایگاه خبری سبقت آزاد، در سال 1966 تولید چارجر بر روی پلتفرم بدنه متوسط کرنت آغاز شد. قیمت پایه برای این مدل 3122 دلار بود که موتور استاندارد 318 اینچ مکعبی را به همراه داشت. اما خریداران معمولا موتور 383 را ترجیح میدادند.
دو مدل موتور 361 و مدل فوق العاده HEMI 426 نیز بر روی این خودرو قابل سفارش بودند که مدل HEMI به مبلغ 1000 دلار بیشتر قیمت داشت که به واسطه مبلغ آن تنها 468 دستگاه از آن تولید شد.
با توجه به موفقیت چارجر در آن سال در مدل 1967 تغییرات داخلی کمی مثل تغییر در کنسول خودرو اتفاق افتاد و مدل 67 با دو موتور جدید 440 مگنام و 383 با کاربراتور دو دهانه قابل سفارش بود.
در سال 1968 اکیپی از طراحان ارشد کمپانی dodge به سرپرستی ریچارد سیاس دست به طراحی مدل افسانهای 68 زدند. این محصول با پلتفرم بی بادی تا سال 1970 با تغییراتی جزئی در جلو و عقب خودرو ارائه شد.
{gallery:Charger}
بد نیست حالا که صحبت از این سه مدل افسانهای شد گریزی به مسابقات نسکار و حضور طلایی این افسانهها بزنیم. کرایسلر برای برتری بر فورد در پیست نسکار با افزودن یک دماغه انقلابی، تغییر فرم شیشه عقب و افزودن بالهها دو نماینده اصلی خود یعنی داج چارجر و پلیموث رودرانر را به دو اسلحه مخوف بدل کرد.
این دو که به سربازان بالدار معروف شدند توانستند در دو فصل 1969 و 1970 به راحتی پیروز میدان شوند و رانندگانی همچون ریچارد پتی را به شهرتی اسطورهای برسانند.
چارجر دیتونا اما به دلایلی از برادر خود مشهورتر شد. اول از همه این که این خودرو اولین اتومبیلی بود که در مسابقات نسکار توانست به سرعتی بیش از 200 مایل در ساعت (330 کیلومتر در ساعت) برسد.
دوم این که تنها 503 دستگاه از آن برای عرضه به خیابان تولید شد (که یک نمونه نارنجی رنگ از دیتونا مدل 1969 به ایران راه پیدا کرد) این در حالیست که در حدود 4 برابر این تعداد از پلیموث سوپربرد تا سال 1970 وارد خیابانها شد. اما در نمونههای خیابانی دو پیشرانه 440 اینچ مکعبی مگنام و 426 اینچ مکعبی HEMI قابل سفارش بودند که دومی با توجه به عرضه محدود بسیار خاص و ارزشمند است.
در پایان فصل 1970، پس از کش و قوسهای فراوان، از حضور دیتونا و سوپربرد در مسابقات جلوگیری شد تا عرصه رقابت برای مبارزه سایرین باز شود.
با آغاز دوران بحران سوخت و بهدنبال آن رکود بازار خودروهای پرقدرت آمریکایی، نسل سوم چارجر با طراحی بدنه و کابین جدید از راه رسید. جلوپنجرهی دوگانه هنوز هم همراه چارجر بود؛ اما چراغهای مخفیشونده درکنار برجستگی کاپوت و بالهی عقب بهعنوان آپشن عرضه شدند.
بهدلیل مصرف سوخت زیاد، تنها 63 دستگاه از مدل 1971 چارجر R/T با پیشرانه 426 همی تولید شد. علاوه براین، در سال 1971 تنها 39 عدد چارجر سوپر بی که دارای موتور 340 مگنوم و گیرباکس دستی بود ساخته شد و تنها یک نمونه از آن تعداد به رنگ زرد بود که این نمونه بسیار خاص در ایران و در شهر شیراز است که حتی نام مالک آن نیز در سایت رسمی سوپر بی ثبت شده است.
با تنظیم قوانین جدید آلایندگی در آمریکا، نهایت قدرت خروجی از پیشرانههای هشت سیلندر وی شکل به شش سیلندر خطی کاهش یافت. در دو سال پایانی نسل سوم چارجر، ابعاد بدنه کمی بزرگتر شد و طراحی جلوپنجره و چراغ عقب تغییر کرد. چارجر 1973 پرفروشترین مدل نسل سوم بود تا با پایان عمر خودروهای عضلانی آمریکایی کلاسیک، چارجر به کلاس دیگری وارد شود.
در اواسط دههی 1970، کلاس خودروهای کوپه و کروک لوکس انتخاب اول دیترویت شد. بنابراین، چارجر هم برای دورماندن از بحران سوخت و جریان تلفشدن خودروهای عضلانی، راحتی و لوکسبودن را جایگزین پیشرانههای قدرتمند کرد. سال 1975 هر دو مدل چارجر و کرایسلر کوردوبا (Cordoba) براساس پلتفرم B تولید شدند. که نمونههایی از این مدل ها در گوشه و کنارهای شهرهای ایران قابل مشاهده هستند.
چارجر انواع نسخههای پرطرفدار گذشته را کنار گذاشت و فقط در مدل SE با پیشرانههای 5.2 و 5.9 و 6.6 لیتری V8 با نهایت قدرت 190 اسببخار و سرعت 192 کیلومتربرساعت فروخته شد. پس از فروش 30000 دستگاه در سال 1975، مدل 1976 چارجر با چهار نسخه استاندارد، اسپرت، SE و دِیتونا عرضه شد. نسخههای استاندارد و اسپرت با SE و دِیتونا تفاوت داشتند و درحقیقت، همان مدل 1975 دوج کرونت دودر با پیشرانهی 3.7 لیتری بودند. بهلطف بازگشت کد دِیتونا، چارجر در سال 1976 بیش از 65000 مشتری پیدا کرد. فروش آخرین چارجر براساس پلتفرم B بسیار کاهش یافت؛ بهطوریکه در سال 1978 کمتر از 3000 از این مدل تولید شد.
پس از چند سال استراحت، سرانجام نسل پنجم چارجر بسیار متفاوتتر از گذشته رونمایی شد. چارجر 1981 حالا هاچبک دیفرانسیلجلو با پیشرانه 4 سیلندر خطی بود که براساس پلتفرم L کرایسلر تولید شده بود. چارجر دراصل، نسخه پرفرمنس هاچبک دوج Omni 024 بود. نسخه چارجر با دریچهی هواکاپوت، تجهیزات اضافی، اسپویلر عقب و طرح Charger 2.2 از Omni 024 استاندارد متمایز میشد. این مدل از پیشرانه 4 سیلندر 2.2 لیتری با قدرت 94 اسببخار و نهایت سرعت 167 کیلومتر بر ساعت استفاده میکرد. بازگشت چارجر پس از چند سال غیبت در قالب مدل هاچبک برای بسیاری از طرفداران پذیرفتنی نبود؛ اما تولید هاچبک در دهه 1980 برای دوج ضروری بود تا نام چارجر را زنده نگه دارد.
شلبی برای آخرین سال تولید چارجر هاچبک برنامهی ویژهای داشت. او حدود 1000 دستگاه از مدل 1978 چارجر را دراختیار گرفت تا نسخههای ویژهی موسوم به GLH و GLHS را تولید کند که از سرواژههای عبارت Goes Like Hell بهمعنی «فوقالعاده پرسرعت» نامگذاری شده بودند. این دو مدل خاص، تنها با رنگ سیاه و نشان Shelby بهجای Dodge عرضه شدند.
مدیران ارشد دوج و کرایسلر برای تولید مدلی تمام عیار از چارچر زمان زیادی طلب کردند تا سرانجام نسل ششم این مدل بهعنوان خودرو پرقدرت آمریکایی در کلاس سدان بزرگ تولید شود.
پس از گذر از دوران سخت و در اواسط دهه 2000، نسل جدید دوج چارجر براساس پلتفرم LX کرایسلر مشابه لانچیا Thema و کرایسلر 300 ساخته شد. نسل ششم چارجر حالا سدانی بزرگ با پیشرانههای V6 و V8 بود که هر دو سیستم انتقال قدرت محورعقب و تمامچرخ محرک را دراختیار داشت. نسخههای مختلف چارجر 2006 تا 2010 از پیشرانههای 6 سیلندر کرایسلر و 8 سیلندر HEMI استفاده میکردند. که نمونههایی از آنها با پلاکهای متفرقه و غیر ملی مثل عبور موقت یا پلاک مناطق آزاد در سطح کشور دیده میشوند. قدرتمندترین نسخه از چارجر نسل ششم مدل SRT-8 بود که از پیشرانه 8 سیلندر V شکل 6.1 لیتری HEMI با 425 اسببخار قدرت و 570 نیوتنمتر گشتاور میگرفت. چارجر SRT-8 به جعبهدندهی 5 سرعتهی اتوماتیک مجهز بود و در زمانی حدود 5 ثانیه به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت میرسید.
در طول 5 سال تولید نسل ششم چارجر، بزرگترین تغییرات شامل تزیینهای بدنه و چراغها و فضای داخلی در مدلهای 2008 و 2009 رخ داد. نسل ششم دوج چارجر در کلاسهای مختلف مسابقات نسکار هم شرکت کرد و سرانجام از سال 2013، این رقابتها را کنار گذاشت.
در سال 2011، چارجر با تغییرات ظاهری نهچندان زیاد، اما پلتفرم جدید LD کرایسلر رونمایی شد. چارجر 2011 بهویژه در نمای جانبی و عقب با تمرکز مستقیم به مدلهای قدیمی دههی 1970 طراحی شده بود. دریچههای هوای جانبی جدید، چراغهای جلو با طراحی مدرن، جلوپنجره تهاجمی، خطوط بدنهی مشخصتر و بازطراحی کامل چرغهای عقب از ویژگیهای مهم ظاهر بیرونی چارجر 2011 است. همراه تغییرات ظاهری جدید چارجر هفتم به پیشرانهی V6 جدید کرایسلر با کد Pentastar و همچنین نمونهی 3.5 لیتری High-Output هم مجهز شد. نسخهی R/T نیز در اولین سال تولید با مشخصاتی چون پیشرانهی 8 سیلندر Vشکل 5.7 لیتری هِمی، 370 اسببخار قدرت، رینگهای 20 اینچی، نهایت سرعت 240 کیلومتر بر ساعت و زمان کمتر از 5.5 ثانیه در آزمایش سرعت صفر تا 100 کیلومتربرساعت فروخته شد.
مدل 2012 از پیشرانه V8 هِمی با حجم 6.4 لیتر، ۴۷۰ اسببخار قدرت، جعبهدندهی 5 سرعتهی خودکار، ترمزهای چهار پیستونی برمبو و سیستم تعلیق فعال استفاده میکرد. SRT-8 با نهایت سرعت 282 کیلومتر بر ساعت در زمان 4.5 ثانیه به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت میرسید. در سال 2014 در نمایشگاه خودرو نیویورک فیسلیفت این مدل رونمایی شد. چارجر 2015 در جلوپنجره و چراغهای جلو و نمای روبهرو کاملا تغییر کرد. برای تولید فیسلیفت، از طراحی چارجر 1969 الهام گرفته شده است. برای نمایش هرچهبهتر مدل جدید، نسخهی R/T چارجر دوباره احیا شد. این نسخه از پیشرانهی هِمی V6 با حجم 5.7 لیتر و قدرت 370 اسببخار بهره میبرد. از سال 2015 تابهامروز، چند نسخه و آپشن ارتقای قوای فنی (مثل نسخهی R/T Scat Pack) به چارجر هفتم اضافه شده؛ اما بزرگترین و برجستهترین تمام این نسخهها، عرضهی مدل SRT Hellcat است. قدرتمندترین نسخه از نسل هفتم دوج چارجر با نهایت سرعت 328 کیلومتربرساعت و زمان 11 ثانیه در دِرَگ 400 متری، به پیشرانهی ۸ سیلندر Vشکل ۶.۲ لیتری هِمی، سوپرشارژر ۲.۴ لیتری، ۷۰۷ اسببخار قدرت و ترمزهای ۶ پیستونی برمبو مجهز شده است. دوج چارجر SRT Hellcat که هماکنون قدرتمندترین سدان تولیدی کارخانهای جهان است، برای رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت فقط به ۳.۸ ثانیه زمان نیاز دارد.
فیلم نسلهای مختلف دوج چارجر