اختصاصی سبقت آزاد| پونتیاک فایربرد همواره به دلیل طراحی زیبا، عرض زیاد بدنه، سرعت بالا، بدنه آبکاری شده و موتورهای غرنده معروف بوده است. پشت چهره عجیب و غریب این خودرو، گروهی توانا از مهندسان وجود دارند. بخش موتور پونتیاک (PMD) که واحد مخصوص تیونینگ و تنظیم شاسی و همچنین موتورهای خاص خود را دارد، مسابقات موفقیت آمیزی را به پایان رسانده است. در سال 1973 که مهندسین کمپانی «پونتیاک» برترین مدل خود یعنی «Firebird Super Duty 455» را با تلاشی مضاعف تولید نمودند، خورشید سالهای طلایی کمپانی «پونتیاک» در حال غروب کردن بود و ارائه این خودرو به بازار آمریکا به عنوان یک برگ برنده برای این کمپانی محسوب می شد. از مدل SD-455 همواره به عنوان آخرین خودروی عضلانی واقعی «پونتیاک» نام برده شده است، هر چند که این خودرو به منزله آغاز عصر معرفی خودروهای عملکردی و قدرتمند محسوب می گردد که ما امروزه از رانندگی با آنها لذت می بریم.
شروع طراحی:
طراحی خودروی «پونتیاک فایربرد SD455» از زمان موفقیتهای دهه 1960 «پونتیاک» در مسابقات NASCAR و NHRA قوّت گرفت ولی تقریباً به مدت یک دهه با تأخیر به مرحله اجرا رسید. تا دهه 1970 خودروهای خیابانی و مرسوم این برند، مانند مدل Plymouth Road Runner که با موتور HEMI ارائه می شد، خواص عملکردی خود را فراموش کرده بودند. از طرف دیگر در همان زمان، کمپانی «پونتیاک» از شرکت دادن خودروی Firebird در مسابقات SCCA Trans Am چیزهای زیادی یاد گرفته بود که در آن مفهوم جدیدی به نام «هندلینگ» در خودروها مورد پایش و کنترل قرار می گرفت. تیم مهندسی کوچکی که توسط Herb Adams سرپرستی می شد و قبلاً سیستم تعلیق و عملکرد خودروی 19701/2 Trans Am را به روز کرده بودند، کار خود را بر روی نسخه جدیدی از موتور V8 هفت ونیم لیتری (455 اینچ مکعب) با تراکم بالا آغاز کردند ولی با تحریم اقتصادی نفت اوپک در سال 1973 جنگ قدرت بین خودروسازان را به پایان رساند. همچنین اعتصاب 18 روزه کارگران شرکت جنرال موتورز در سال 1972 در شهر LordsTown ایالت «اوهایو» منجر به توقف تولید خودروی شورلت کامارو و کسب فرصت لازم برای تولید خودروی Firebird گردید. در طی این اعتصاب جنرال موتورز» تصمیم گرفت تا تولید خودروهای عضلانی را به تعویق بیاندازد و مدیرانی مانند Bunkie Knudsen و John DeLorean که ظاهر عملکردی «پونتیاک فایربرد» را طراحی نمودند به همراه مسئول تبلیغات برند «پونتیاک» این شرکت را ترک نمودند و آن را به دست مدیران دیگری سپردند که تمایل زیادی به تولید خودروهای قدرتمند با مصرف سوخت بالا نداشتند. ولی با این وجود تیم مهندسی این شرکت تعیین گردیدند و آنها تمرکز خود را روی طراحی موتوری با حجم بالاتر با میزان تراکم کمتر معطوف نمودند که این تیم را به هدف خود نزدیک می کرد.
برای اجتناب از ایجاد هر مشکلی در تستهای آلایندگی، تیم مهندسی «پونتیاک» اصول و مبانی ار خود را روی طراحی و ساخت موتوری بزرگ با حجم بالا(455 اینچ مکعب یا 7.5 لیتر) و میزان تأیید شده انتشار گازهای آلاینده محیط قرار دادند. خودروی «پونتیاک فایربرد SD455» در سال 1973 در دو نسخه Formula و Trans Am به صورت رسمی و بی سرو صدا رونمایی گردید و بعدها خبر تولید تعداد محدودی نسخه های GTO و Grand Am با موتورهای ضعیف تر توسط خبرنگاران نشریات خودرویی منتشر گردید.
بهینه سازی خودرو:
تیم مهندسی کمپانی «پونتیاک» در سال 1973 خودروی Firebird SD-455 را با موتور V8 به حجم 455 اینچ مکعب یا 7.5 لیتر به بازار عرضه کردند که قدرتی معادل 310 اسب بخار تولید می کرد و بالاترین مدل «شورلت کامارو» در آن سال را با قدرت 245 اسب بخار به راحتی پشت سر گذاشت و آن را در پس زمینه قرار داد. البته این شروع ماجرا بود و آقای Adams سرپرست تیم مهندسی «پونتیاک» به همراه تیم خود موتوری با میزان انتشار کمتر، میل بادامک سبکتر، منیفولدهای دست و پا گیر خروج دود و پوسته موتور تقویت شده طراحی نمودند. این موتور حتی برای پمپ روغن خشک نیز آماده سازی شده بود و با میل شاتون فولادی ماشین کاری شده، پیستونهای آلومینیومی و سرسیلندر بهبود یافته به روز رسانی گردیده بود. این موتور V8 در مدلهای سال 1974 این خودرو ارائه گردید. آقای Gregg Peterson این خودروی جدید را به عنوان جایزه فارغ التحصیلی اش از «مؤسسه جنرال موتورز» سفارش داد. او نقش تعیین کننده ای در توسعه خودروی جدیدش با لاستیکهای رادیال داشت که به عنوان یک دانشجوی فعال و علاقه مند خودروی خود را بهینه سازی کرد و بعد از فارغ التحصیلی از دانشگاه به «پونتیاک» پیوست. او به عنوان یک جوان 25 ساله با شغلی سرگرم کننده و لذتبخش، دارای قویترین خودروی آمریکایی با بهترین عملکرد فنی بود. او در کار خود کوشش بسیاری می کرد، چرا که مجرایی ایمن را برای علاقه و تمایل شدیدش به کارهای فنی یافته بود. به همین جهت او نامه ای به مدیر برنامه ریزی تولید شرکت «پونتیاک» نوشت که در آن خواستار طراحی و تولید یک خودروی تستی بهینه سازی شده برای مجله Car & Driver شده بود. او می خواست بار دیگر ملاقات مجدد «پونتیاک فایربرد» بدنام را با «فراری» معروف و خوش نام دهه 1960 هماهنگی کند و این بار هدف او مدل قدرتمند Daytona بود. او در این خصوص می گوید: «هدف ما این بود که یک مدل Firebird را تولید کنیم که توانایی رقابت با خودروی قدرتمند «فراری Daytona» داشته باشد، خودرویی با حداکثر سرعت 265 کیلومتر در ساعت، شتاب صفر تا صد کمتر از 5 ثانیه، سرعت 177 کیلومتر در ساعت در مسافت 400 متری، شتاب جانبی 0.85G، هندلینگ عالی و سیستم ترمز پیشرفته». در حالی که این پروژه در دهه 1960 نام «پونتیاک» را بر سرزبانها انداخته بود و کاملاً احمقانه به نظر می رسید، ناگهان ورق برگشت و خودروی SD-455 با تولید مجموعاً 1296 دستگاه، تنها به مدت دو سال مطرح بود و پروژه تولید آن به کلی کنسل گردید و خودروی «فایر برد Trans Am SD-455» تا اواخر دهه 1970 فقط با موتور ضعیف تر 200 اسب بخاری به تولید رسید. «پیترسون» که در این زمان یک مهندس توانای «پونتیاک» شده بود، هنوز هم خواهان یک خودروی SD سوپراسپرت بود و تغییر خودرو را در سال 1980 با اصلاحاتی در سیستم تعلیق شروع کرد. او فنرهای قدیمی را با کمک فنرهای جدید جایگزین کرد و بوشهای لاستیکی فریم شاسی خودرو را با نمونه های فولادی باریک تر تعویض نمود.
«پیترسون» در تعلیق عقب خودرو یک میله تعادل ضدواژگونی قرار داد، چرخهای خودرو را پهن تر کرد و از لاستیکهای رادیال برای رینگهای پهن خودرو استفاده نمود که در نهایت آن را به یک خودروی تهاجمی تبدیل کرده بود. «پیترسون» لیست بلندی از اصلاحات را در این خودرو اعمال کرده بود که شامل سرسیلندر سوپاپ دار، میل بادامک بادوام تر و میل لنگ فولادی منحصر به فردی که برای موتور مسابقه ای NASCAR سال 1963 طراحی شده بود و «پیترسون» آن را در خودروی «شورلت Corvair Corsa» مدل 1966 استفاده کرده بود. نکته قابل توجه در این خودرو، موتور V8 آن با حجم کمتر 433 اینچ مکعب(7.0 لیتر) بود که با میل شاتون کوتاه تر طراحی شده بود و قدرت 390 اسب بخار را در حداکثر دور موتور 6750 دور در دقیقه را فراهم می کرد. موتور هشت سیلندر و قدرتمند این خودرو به هنگام استارت، غرش بلندی ایجاد می نماید و در حالت درجا با صدایی گوش خراش کار می کند. گیربکس اتوماتیک سه سرعته این خودرو، قدرت موتور را به چرخهای عقب منتقل می کند. مانند تمام خودروهای کلاسیک، خودروی Trans Am نیز ایرادات خاص خود را دارد. با شاسی که پنج سانتیمتر پایین تر از مدل قدیمی تر قرار دارد، برخی از دست اندازها را به وضوح نشان می داد و تقریباً لوله اگزوز به آنها مالیده می شد. قبل از اینکه با فشردن پدال گاز، دنده خودرو افزایش یابد، موتور می غرید و با فشردن پدال، با شتاب بالایی حرکت می کند. مدل قدیمی Trans Am در زمان خود، از لحاظ هندلینگ، بهترین خودروی آمریکایی بود و فرمان این خودرو نیز با تنظیمات و اصلاحات مناسبی که در آن اعمال شده، سریعاً به حرکات ورودی راننده عکس العمل نشان می دهد. ما در زمان تست، خودروی «فراری دیتونا» را برای آزمایش پهلو به پهلوی آن با Trans Am در اختیار نداشتیم، ولی عملکرد این خودروی تیونینگ شده، همانند یک خودروی «فورد موستانگ GT» جدید بود. شکست GM در زمان اعتصاب کارگران، باعث استقلال شرکت «پونتیاک» در آن زمان گردید. «پیترسون» در سال 1987 کمپانی «پونتیاک» را ترک کرد و در حال حاضر برای شرکت Lotus کار می کند، ولی خودروی Super Duty 455 او که خواسته های تیم مهندسی «پونتیاک» را برآورده کرد، یک خودروی مدرن قدرتمند و عملکردی است که به عنوان میراث این برند باقی خواهد ماند.
مشخصات فنی:
خودروی «پونتیاک فایربرد ترانس ام SD455» که در سالهای 1973 و 1974 تنها به تعداد 1296 دستگاه تولید شد، با موتور 7.5 لیتری V8 بسته به نوع گیربکس(دستی یا اتوماتیک) حداکثر قدرتی معادل290 اسب بخار یا 310 اسب بخار و گشتاوری برابر با 528 یا 535 نیوتون متر را تولید می کند. این خودرو با دو نوع گیربکس چهارسرعته دستی و سه سرعته اتوماتیک به بازار ارائه گردید که سیستم تعلیق آن در جلو از نوع بازوهای کنترلی با فنرهای لول و در عقب از نوع محور جهشی فعال با فنرهای تخت می باشد. سیستم ترمز این خودرو در جلو از نوع دیسکی و در عقب از نوع کاسه ای می باشد. وزن «فایربرد» 1633 کیلوگرم می باشد که نسخه Formula مدل 1974 آن در همان زمان، قیمتی معادل 4,289 دلار و نسخه Trans Am آن قیمتی برابر با 4,929 دلار داشته اند. ولی قیمت امروزی نسخه Formula کلاسیک، بین 30,000 تا 130,000 دلار است که نسخه Trans Am آن که امروزه کمیاب تر است، بین 20,000 تا 30,000 دلار گرانتر می باشد. خودروهای مدل 1973 از مدل تغییر یافته(فیس لیفت) مدل 1974 آن حداقل 50% قیمتی تر هستند و این در حالی است که یک خودروی «فایربرد» امروزی با موتور 7.5 لیتری، تنها 35,000 دلار قیمت دارد. نسل دوم خودروهای Firebird نیز با موتور 7.0 لیتری(433 اینچ مکعب) و قدرت 390 اسب بخاری، در رانندگی جاده هیچ کمبودی نسبت به SD-455 ندارند ولی تعداد کمی از آنها اصالت و عملکرد مدل 7.5 لیتری را ارائه می کنند. این خودرو ترکیبی از طراحی ظاهری بی نظیر و قدرت بالای یک خودروی عضلانی امروزی می باشد که از هندلینگ و فرمان پذیری خوبی برخوردار است. خودروهای کلاسیک SD در کارت خود با حرف X در کاراکتر پنجم شماره شناسایی خودرو(VIN) شناسایی می شوند.
ماشین سواری پنتیا ک ترانسام