حتماً این ضرب المثل قدیمی را شنیده اید که می گوید: «اگر چیزی شکست، آن را تعمیر نکن». ولی تیمی فنی در کمپانی معروف All German Motorsports یا AGM این کلمه قصار را از پنجره دور انداخته اند و به همه نشان داده اند که یک خودروی وانت تروفی که در رقابتهای ثبت رکورد شرکت می کند، چطور ساخته می شود. به گزارش پایگاه خبری سبقت آزاد به نقل از "تراکندترند"، کمپانی AGM اولین خودروی بی.ام.و ایکس6 وانت تروفی را ساخته است. کمپانی موتوراسپرت AGM که در سال 1998 توسط مارتین کریستنسن (Martin Christensen) تاسیس شد، یک «تروفی تراک» ساخته که هم از نظر ظاهر و هم از نظر عملکرد شبیه به دیگر خودروهای تروفی تراک نیست. شاید این خودروی کانسپت بسیار ساده به نظر برسد، در صورتی که ساختار آن اینچنین نیست و این خودرو، یک وانت سبک وزن و منحصر به فرد می باشد. اعضای تیم می دانستند که باید خودرویی خلق کنند که دارای چهار چرخ، یک موتور در جلو، دو کمک فنر در هر چرخ و یک دیفرانسیل در عقب باشد. ولی در همین جا شباهت آن به خودروهای تروفی دیگر تمام می شود که برخی از قطعات در این خودرو وجود ندارند و خود تیم باید آنها را بسازد، مثلاً صفحه فلزی موتور، مجموعه تسمه و پولی(Pulley) و مجموعه تعلیق جلوی خودرو باید از قطعات ضایعاتی درست می شدند. به همین خاطر مسئولیت فنی تیم به «مارک مزیر»(Mark Meziere) واگذار گردید. مارک و تیمش صدها ساعت را برای طراحی و ساخت این قطعات در شرکت فنی مزیر اینترپرایز (Meziere Enterprise) گذراندند.
نکته مثبت در پروسه ساخت این خودرو این بود که آنها قادر بودند قطعات را برای ساخت یک وانت سبک انتخاب کنند. در حالیکه که بیشتر وانتهای تروفی معمولی وزنی در حدود 3 تن دارند، BMW AGM باید کمی بیشتر از دوتن وزن داشته باشد، یعنی یک تن سبکتر از هم کلاسهای خودش. این خودرو همچنین باید از یک X6 معمولی حدود 135 کیلوگرم سبک تر باشد. شاسی خودرو که از روی شاسی X6 مدل 2012 و توسط شرکت Jimco Racing ساخته شد، صدها کیلوگرم سبکتر از شاسی خودروهای تروفی دیگر است و بدنه خودرو که به وسیله شرکت McGrath Fiberglass از فیبرکربن ساخته شد، از نوع بدنه X6 با طراحی RCP بوده و سبکتر از بدنه های معمول در وانتهای تروفی دیگر می باشد که توسط کمپانی Collisions Plus رنگ آمیزی گردیده است. فاصله بین محورهای عقب و جلو در این خودرو حدود 3.25 متر می باشد. سیستم تعلیق خودرو در جلو از نوع بازوی کنترلی با بازه حرکتی 60 سانتیمتری و در عقب از نوع چند اتصالی با بازه حرکتی 80 سانتیمتری می باشد که همراه با قرقره ها و پولی های شرکت مزیر اینترپرایز، فنرهای Eibach، فنرهای لول Fox 2.5، لغزنده های تعلیق AGM و تسمه های محدود کنندهORW هندلینگ مناسبی را برای خودرو فراهم می نماید. صندلیهای خودرو از نوع Recaro Profi SPA می باشند و به کمربندهای ایمنی پنج نقطه ای Schroth Racing مجهز می باشند. لاستیکهای این خودروی وانت از نوع BF Goodrich Baja T/A KR با چرخهای 17 اینچ می باشد. ترمزها از نوع Alcon با روتورهای 35 سانتیمتری و کالیپرهای شش پیستونه می باشند.
کمپانی AGM برای تقویت وانت آینده، یک موتور بی ام و V8 با تنظیم و تیونینگ کمپانی Danzio و با قدرتی معادل 750 اسب بخار و گشتاور 542 نیوتون متر انتخاب کرد و برای صدای غرش موتور، این کمپانی یک اگزوز فوق سبک چند مسیره با سیستم چهار در یک ساخت. قدرت خروجی موتور توسط یک گیربکس چهار سرعته سکوئنشیال از نوع Fortin FRST4 با مبدل گشتاور w/TCS به چرخها منتقل می گردد. حجم باک سوخت این خودرو حدود 340 لیتر می باشد. با تمام موارد عدم تشابه این خودرو با تراکهای دیگر، شما گمان می کنید که این وانت سالها ساخته شده و آن را می شناسید. خودروی بی.ام.و X6 کمپانی AGM تنها هفت ماه پس از شروع مرحله ساخت آماده حرکت و مسابقه شد. اولین مسئله ای که مارتین در هنگام تست اولیه این خودرو در نظر گرفت، این بود که وزن کمتر خودرو به این معناست که عملکرد و عکس العمل این وانت با وانتهای تروفی معمولی متفاوت خواهد بود. چرا که ترمزها برای متوقف کردن خودرو به خوبی جواب می دادند و مارتین می توانست زودتر از خودروهای دیگر در پیچها ترمز بگیرد. همچنین او می توانست در سر پیچها سریعتر و با شتاب بیشتری سرعت بگیرد. این دو عامل، برگ برنده تیم فنی AGM بود. رئیس گروه AGM آقای برایان لیتل (Bryan Lyttle) تفکراتی داشت مبنی بر اینکه قالب مرسوم وانتهای تروفی را عوض کند و در این خصوص می گوید: اکثرتیمهای طراحی و فنی از حالت نرمال خارج نمی شوند. ساختن چیزی که دیگران هم دارند، بسیار ساده تر است و من فکر می کنم که در اینصورت شما چیز جدیدی یاد نمی گیرید.
عکس العملهای کلی، واقعاً مثبت بودند و دوستداران و حتی رقیبان برای تبریک گفتن به تیم و اتمام مراحل ساخت وانت آمدند. حتی نمایشگاهی برگزار شد تا تیمهای دیگر عملکرد خودرو را ببینند و قضاوت کنند که طراحی تروفی تراک آنها باید چه مسیری را طی کند. کمپانی AGM تصمیم گرفت که زمین مسابقه 2011 SCORE با عنوان Baja 1000 را برای تست خودرو انتخاب کنند. آنها تصمیم داشتند به خودرو در حداکثر توانش فشار نیاورند، ولی در عوض تمرکز خود را بیشتر روی ایرادات بگذارند و از تجربه ها چیزهای زیادی یاد بگیرند. بعد از تعویض دو لاستیک و یک گیربکس در طی مسابقه، تیم فنی تصمیم گرفت تا خودرو را برای مسابقه فصلی SCORE 2012 آماده کند. اولین اتفاق در سال 2012 رقابت بیابانی لافلین (Laughlin Desert Challenge) بود که وانتهای کلاس تروفی باید در یک مسیر بیابانی 10 کیلومتری، 8 دور(Lap) را در مدت دو روز طی می کردند. این اولین مسابقه رسمی برای وانت X6 بود. مسیر مسابقه استاندارد بود و نیازی به استقرار ده اکیپ کمکی در طول مسیر نبود. مسابقه از یک نقطه آغاز می گردید و تیم باید به تمام مشکلاتی که خودرو داشت، توجه می کردند، تنظیم زمان را در اولویت کار خود قرار می دادند و برای جلوگیری از مشکلات و اتفاقات مشابه در آینده، یادداشت برمی داشتند.
برخلاف سالهای گذشته، هرکدام از روزهای مسابقه دو روزه، به عنوان یک مسابقه حساب می شد و این امر این شانس را به AGM می داد که به جای یک مسابقه در دو مسابقه برنده شود. ولی یک نکته وجود داشت: رقابت «لافلین» همیشه «پاشنه آشیل» و نقطه ضعف AGM محسوب می شد و از سال 2004 در هر سری از این مسابقات، تیم AGM نمی توانست مسیر مسابقه را به اتمام برساند. متاسفانه این روال ادامه پیدا کرد و در مسابقه روز شنبه پس از طی کردن 5.6 کیلومتر، با شکستن محور عقب خودرو، راننده آن آرمین شوارتز (Armin Schwartz) مجبور شد زودتر مسابقه را به اتمام برساند. ولی تیم نا امید نشد و شکست را قبول نکرد و سعی خود را کرد تا خودرو را برای مسابقه روز یکشنبه آماده کند. زمانی که به تیم AGM در حال کار بر روی خودرو نگاه می کنید، انگار به داخل کندوی زنبورها خیره شده اید: آرامش و سکوت در ترکیب با نظم کاری. هر عضو تیم مسئولیت خود را برای آماده نمودن خودرو برای مسابقه انجام می داد و طولی نکشید که وانت برای مسابقه آماده شد.
روز یکشنبه، دومین شانس تیم برای رساندن وانت بی.ام.و به خط پایان بود. در این مسابقه نیز آنها به دلیل ایراد قوای محرکه خودرو، به مقام دهم رسیدند. اگرچه در این رقابت، تیم AMG به موفقیت کامل دست پیدا نکرد، در عوض آنها توانستند امتیازات و تجربیات خوبی را برای رسیدن به قهرمانی بعدی کسب کنند و نشان دادند که چطور می توانند به عنوان یک تیم فعالیت کنند و مسابقه دهند. آقای لیتل به عنوان رئیس این گروه دید مثبتی نسبت به این خودرو دارد و عنوان می کند: «درست است که ما در رقابت بیابانی با گروهی از مشکلات مواجه شدیم، ولی در گروه AGM تیمی از قهرمانان، در طول مسابقه به محض اینکه مشکلی پیش بیاید، آن را رفع کردند و در صورت نیاز به تعمیر، مشکل خودرو را برطرف نمودند و ما را در مسابقه نگه داشتند. از آغاز آزمایش خودرو تا شکستن قطعات قوای محرکه در مسابقه، تیم ما جا نزد و همواره در صحنه حضوری فعال داشت». در هر صورت این خودرو با رنگ سیاه مات، شاسی بلند و گلگیرهای بزرگ و پهن بیشتر شبیه به یک تروفی تراک آینده است. البته AGM هم امیدوار است که همینطور باشد.
