تبدیل کامیون باربری به خودروی مسابقه ای

 رندی گراب(Randy Grubb) مردی 49 ساله از ایالت «اورگان»(Oregon) آمریکا برای سالها در یک کارگاه چوب بری قدیمی در نزدیک خانه اش رانندگی می کرد تا اینکه یک کامیون قدیمی حمل الوار در حیاط کارگاه توجه او را به خود جلب کرد. او نمی توانست فکر آن را از سرش خارج کند. در اواخر سال 2008 بود که «رندی» بالاخره ایستاد تا از نزدیک نگاهی به آن بیاندازد و کامیوندار سیگار به لب به او اجازه داد تا موتور کامیون را بازدید کند. به گزارش پایگاه خبری سبقت آزاد به نقل از "popsci" «گراب» آن کامیون را خرید، ولی او فکر دیگری در سر داشت. او می خواست آن کامیون را به یک ماشین مسابقه ای تبدیل کند. «گراب» قبلاً هم در کارگاه کوچکش در حیاط پشتی خانه اش از موتورهای فرسوده، چند خودروی کوچک ساخته بود و در این زمینه تبحر کاملی داشت، ولی ساختن یک خودروی مسابقه ای از این کامیون قدیمی شبیه به هیچ یک از کارهای او نبود. 

مراحل بازسازی:
    این کامیون قدیمی یک «پیتربیلت351»(Peterbilt 351» مدل 1965 با یک موتور گازوئیلی دوازده سیلندر دو زمانه بود که حدود ده سال روشن نشده بود. برای همین «گراب» از یک مکانیک کمک خواست تا موتور را برایش تعمیر و تنظیم کند. او گیربکس 13 دنده اصلی کامیون را با یک گیربکس اتوماتیک 4 دنده که در اتوبوسهای گری هوند(Grey Hound) استفاده می گردید، جایگزین کرد و لوله های سوخت جدید و نو را خریداری و متصل نمود. سپس هر کدام از سیلندرها را پولیش کاری و سنباده کاری کرد و بعد نوبت به بدنه خودرو رسید. او جلو پنجره کامیون را 26 سانتیمتر کوتاهتر نمود و محورهای عقب و جلو را از کامیون دیگری تهیه کرد و آنها را در حد و اندازه محور خودروهای مسابقه ای کوتاه نمود و کلیه قطعات و میله های ارتباطی را مورد ماشینکاری و جوشکاری قرار داد تا تغییر شکل ظاهری خودرو کامل گردد. همچنین شاسی آلومینیومی کامیون را کوتاهتر نمود و سپس بدنه و شاسی آلومینیومی خودروی قدیمی و قراضه را چرب کرد، زیرا باید با آن مانند یک مجسمه آلومینیومی رفتار می کرد.
 
    در حقیقت قرار بود که این خودرو به زودی در کلکسیون شخصی او جای گیرد و برای همین «گراب» با آن مانند یک شیء عتیقه در موزه برخورد می نمود. به محض اینکه کار او تمام می شد، این خودروی مسابقه ای باید با سرعتی بالاتر از160 کیلومتر در ساعت حرکت می کرد. «گراب»، پیاده و سوار کردن موتور را کاری خسته کننده، پرزحمت و کثیف بیان می کند. او به جهت زیباتر شدن خودرو، برای جلوی خودرو لاستیکهایی باریک و برای عقب آن، لاستیکهایی پهن تر در نظر گرفت. پس از بریدن و جدا کردن کابین خودرو برای تناسب با شاسی کوتاه شده آن، «گراب» حدود پنج ماه برای ماشینکاری لوله های فولادی و دیگر قطعات بدنه خودرو وقت گذاشت. او در سراسر نمای خارجی بدنه خودرو از صفحات آلومینیومی استفاده کرد و سپس سپرها و چند قطعه دیگر در عقب و جلوی بدنه را با آبکاری نیکل براق نمود. او جمعاً سه هزار ساعت برای بازسازی این خودرو وقت گذاشت و هزینه ای در حدود صد هزار دلار صرف کرد، یعنی معادل قیمت یک مرسدس بنز کلاس اس!!

 بازدهی و ایمنی:
    «رندی گراب» نام «پیت»(Pete) را برای خودروی خود انتخاب کرد که مخفف همان نام «پیتربیلت» (Peterbilt) بود. برای موتور خودرو یک سیستم ایمنی در نظر گرفته بود که یک دستگاه مخصوص می توانست ورودی هوای موتور را قطع کند تا به این وسیله در مواقع اضطراری موتور خودرو خاموش گردد، ولی او ظاهر این سیستم را دوست نداشت و برای همین مانند خودروهای مسابقه ای روی دمنده های ورود هوا به موتور را به وسیله پوششهایی مانند پروانه پوشاند. این پوششهای گرد مفصل دار قرمز رنگ از طرفی به «پیت» ظاهری خصمانه می دادند و از طرف دیگر در صورتی که موتور خودرو خود به خود به حرکت ادامه دهد، راننده می تواند پوششها و راه خروجی هوا را ببندد و موتور را خفه کند تا خودرو خاموش شود. این خطری است که در خودروهای مسابقه ای با موتورهای دیزل ممکن است پیش بیاید، یعنی تا زمانی که هوا به موتور برسد، موتور خاموش نمی شود. خودروی «پیت» تستهای آلایندگی را نگذرادنده است ولی موتور حجیم و سنگین 12 سیلندر آن مصرفی معادل 15.7 لیتر گازوئیل در هر صد کیلومتر دارد که حداقل برای یک خودروی مسابقه ای عدد مناسبی است. دلیل آن توسط «گراب» اینگونه بیان شده است:« این موتور برای یک کامیون حمل الوار بوده است و طوری طراحی شده که قابلیت کشیدن باری به وزن 68000 کیلوگرم را دارد، در حالی که وزن خودرو حدود 3800 کیلوگرم می باشد. در حقیقت موتور خودرو نمی داند که باری به ان وصل نشده است، بنابراین قدرت خود را صرف کشش بیش از حد خودرو می کند». اگر همینطور پیش برود و هیچ سازمانی نخواهد از این کار بزرگ پشتیبانی کندو هزینه های «رندی گراب» را جبران کند، آینده خودروی «پیت» تنها مانند یک خودروی نمایشی در موزه پیش بینی می گردد، ولی «گراب» در مورد «پیت» می گوید: «این خودرو در آزاد راه توانایی رسیدن به سرعت 112 کیلومتر در ساعت را دارد و این در حالی است که دور موتور آن در این سرعت تنها 1500 دور در دقیقه می باشد.