مراحل ساخت یک پیست مسابقه اتومبیلرانی

مقدمه:
به گزارش پایگاه خبری سبقت آزاد، باب هرینگتون مدیر شرکت Penske Motorsport و مشاور ساخت پیست‌های مسابقات NASCAR و IRL می‌گوید: هیچ کس در مورد آسفالت خیابان فکر نمی‌کند، تا زمانی که از هم جدا گردد؛ در آن صورت همه مجذوب آن خواهند شد. او همواره در فکر آسفالت است، چرا که او مشاور تکنولوژی‌های سطوح پیست‌های مسابقه است و بیش از 23 پیست مختلف را برای مسابقات بین المللی اتومبیلرانی ساخته است. او پس از ساخت باندهای فرودگاه در طول جنگ ویتنام، حرفه  ساخت سنگ‌فرش‌های سنتی را شروع کرد و زمانی که در سال 1994 راجر پنسکه مالک پیست‌های مسابقه، برای پذیرفتن شغلی در باند فرودگاه بین المللی میشیگان از او دعوت نمود، مسیر دو مایلی بیضی شکل باند نیاز به پوشش آسفالت جدید داشت. هرینگتون و گروهش با فرمول جدیدی سطح باند را با روکش پلیمری پوشاندند  واین شروع یک همکاری بزرگ و طولانی بود. هرینگتون تا به حال روی 30 مسیر مسابقه مختلف از Daytona تا Laguna Seca کار کرده است.

#مطلب مرتبط – مسابقات فرمول یک گرندپری اسپانیا

فرآیند ساخت:
باب هرینگتون در خصوص حرفه خود می‌گوید: ساخت یک پیست مسابقه، فرآیند بسیار گرانی است و به عنوان یک سرمایه گذاری زود بازده محسوب نمی‌گردد، ولی شما به آن نیاز دارید تا منافع و درآمدهای دیگر به جریان افتند. اکثر تماشاگران مسابقات موتوراسپرت، از طریق تلویزیون آن‌ها را دنبال می‌کنند. در آخرین مرحله باید منتظر باشید تا از هم جدا شود. او در این مقاله برای ما توضیح می‌دهد که یک پیست مسابقه امروزی و مدرن چگونه ساخته می‌شود و چرا فرآیند ساخت آن، فرآیندی پیچیده است و چه تفاوت‌هایی با با آسفالت کردن بزرگراه‌هایی که در آن‌ها سفر می‌کنید، دارد.

1. آسفالت پیست‌های مسابقه حاوی یک پلیمر به نام استایرن بوتادین استایرن(SBS) است که شبیه به مواد تشکیل دهنده لیوان‌های فومی‌ یک بار مصرف است. این ماده باعث افزایش نقطه ذوب آسفالت می‌گردد و بنابراین مقاومت آن در برابر حرارت آفتاب تابستان و همچنین سطح داغ و فوق چسبناک لاستیک‌های مسابقه‌ای بالا می‌رود. پس آسفالت باید برای حرارت‌های بالاتری طراحی گردد، مثلا 160 درجه سانتیگراد به جای 100 تا 150 درجه سانتیگراد جهت بزرگراه‌های عمومی. به همین علت، مواد تشکیل دهنده این آسفالت مخصوص، تا حد امکان در نزدیکی پیست مسابقه ترکیب می‌گردد و با تریلرهای عایق بندی شده حمل می‌گردد. معمولا برای انجام فرآیند، تجهیزات قابل حمل به محل ساخت پیست آورده می‌شوند.
2. معمولا یک چرثقیل چرخدار نوع دروازه‌ای مجهز به یک ژنراتور برای به حرکت در آوردن نقاله و جهت انتقال مخلوط مواد به ماشین آسفالت و کوبیدن آن به محل عملیات آورده می‌شود.
3. لبه نوارهای آسفالت تراکم کمتری دارد و اجازه ورود آب بیشتری را می‌دهد. این امر به این دلیل رخ می‌دهد که فاصله بین خطوط آسفالت پیست‌های اتومبیلرانی سریعا دچار فرسایش شده و ساییده می‌شوند. برای اجتناب از چنین امری در پیست‌های مسابقه، گروه فنی اینگونه فواصل را می‌شکافند و لبه‌ها را دوباره آسفالت می‌نمایند و اطمینان حاصل می‌کنند که تمام قسمت‌های آسفالت یا سنگ‌فرش، 92 تا 97 درصد حداکثر دانسیته را دارا هستند.
4. مسیر مسابقه در سه لایه آسفالت طراحی گردیده است که لایه اصلی دارای ضخامت 5 سانتی‌متر است، لایه وسطی ضخامت 3.8 سانتی‌متری دارد و گروه ضخامت آن را توسط دستگاه سنجش مقطع (Profilograph) اندازه گیری می‌کنند تا کلیه پستی و بلندی‌های روی سطح را تشخیص دهند. تنها مقادیر مشخصی از ایرادات در واحد کیلومتر سنگ‌فرش مورد تأیید است. پس از تأیید، گروه فنی با دقت زیادی لایه‌ای به ضخامت 3.8 سانتی‌متر را به عنوان سومین لایه آسفالت بر روی آن پوشش می‌دهند.
5. مسیرهای مسابقات اتومبیلرانی به گونه‌ای طراحی شده‌اند که میزان زیادی از نیروهای عرضی و جانبی را در حین توقف خودروهای مسابقه، پیچیدن و شتاب گیری آن‌ها حمایت کنند، برخلاف بزرگراه‌ها که لایه آسفالت ضخیم‌تر بوده و در مقابل مقادیر بالای نیروهای عمودی حتی تریلی‌ها و کامیون‌های 50 تنی، تحمل بیشتری دارند.
6. پیست شیبدار و منحنی Talladega Superspeedway در سال 2006 مورد بازسازی و روکش آسفالت مجدد قرار گرفته است. در هنگام بازسازی یا ساخت پیست‌هایی مانند این پیست مسابقه که در آن انحناهای زیادی وجود دارد، گروه با چالش‌های زیادی مواجه هستند؛ چرا که تجهیزات ساختمانی سنگین باید به گونه‌ای اصلاح شوند تا بتوانند در زاویه‌های شدید کار کنند. بولدوزها در قسمت بالای انحنای پیست با بازوهای بلند باید یک دیوار حائل تشکیل دهند و کابل‌هایی باید از بین بازوهای آن‌ها عبور نماید تا از لیز خوردن ماشین آسفالت کننده و غلتک به پایین شیب جلوگیری نماید و آن‌ها را نگه دارند. کشش کابل‌ها باید دائما تنظیم شوند تا غلتک و ماشین آسفالت صاف قرار بگیرند، وگرنه سطح پیست ناصاف و ناهموار خواهد شد.

تعمیرات اضطراری:
با وجود کلیه مراقبت‌هایی که در حیت ساخت پیست مسابقه انجام می‌گردد، باز هم خودروهای مسابقه‌ای دست اندازهایی در سطح جاده ایجاد می‌کنند. در صورت اضطرار و برای عملیات تعمیرات و نگهداری سریع، از ماده‌ای به نام Fast- Track 500 استفاده می‌گردد که استحکام کمی‌همانند یک کیک دارد ولی در مدت چند دقیقه سخت و محکم می‌گردد. این ترکیب برای شرایط گرم و خشک طراحی شده است، برخلاف ماده Bondo که در شرایط سرد و مرطوب به کار می‌رود و در مسابقه Daytona 500 در سال 2010 به خاطر وجود یک دست انداز یا گودال، بیشتر دو ساعت مسابقه را به تأخیر انداخت.

منبع: www.automobilemag.com