خودروی سوپراسپرت Dallara Stradale مدل 2019

مقدمه:
به گزارش پایگاه خبری سبقت آزاد، در 19 اکتبر 2019 اولین نسخه از خودروی سوپراسپرت خیابانی Dallara Stradale در پیست Bedfordshire انگلستان مورد تست رانندگی قرار گرفت. این خودرو با قدرت ویژه 460 اسب بخار بر تن و نیروی درگ رو به پایین 820 کیلوگرم، رقیبی جدی برای سوپراسپرت‌های روباز و رودستر جهان مانند BAC Mono R، Radical RXC و Lotus 3-Eleven 430 محسوب می‌شود. در این مطلب به معرفی این خودرو و گزارش تست رانندگی آن پرداخته‌‌ایم.

تاریخچه:
برای اینکه در مورد خودروی سوپراسپرت رودستر مگس وزن Stradale اولین نسخه جاده‌ای برند Dallara بدانید، باید ابتدا در مورد خودروسازی Dallara اطلاعاتی داشته باشید. مسیر جیان پائولو دالارا از آنجا آغاز گردید که او موفق نشد رشته مهندسی مکانیک دانشگاه پلی تکنیک میلان را ادامه دهد. او تصمیم گرفت در رشته مهندسی هوانوردی یا مهندسی هوافضای امروزی تحصیل کند که در آن زمان انتخاب خوبی بود، چرا که کمپانی فراری در دهه 1950 میلادی پی برد که به مهندسان موتوراسپرت با دانش آیرودینامیک و جریانات هوا نیاز دارد. او که از ابتدا به مسابقات اتومبیلرانی علاقه زیادی داشت، در قسمت موتوراسپرت شرکت فراری استخدام شد و روی خودروهای مسابقه‌ای فرمول یک فراری و نمونه‌های اولیه اسپرت این کمپانی کار می‌کرد. قبل از رفتن به شرکت مازراتی او بر روی مدل فراری 250 GTO کارهای زیادی کرد و با رفتن به شرکت مازراتی کار بر روی خودروی Tipo 63 Birdcage مدل 1961 را آغاز کرد که برای او سابقه کاری خوبی فراهم کرد. در سال 1963 هنگامی ‌که او 27 ساله بود، توسط شرکت نوپای لامبورگینی استخدام شد و باعث شد که تیم فنی این شرکت خودروی سوپراسپرت Miura را ارائه نمایند. تصمیم او برای نصب پیشرانه 3.9 لیتری V12 بر روی این خودرو با اقتباس از لی اوت شرکت مینی صورت گرفت.

او به همراه فرانک ویلیامز بر روی خودروی فرمول یک De Tomaso نیز کار می‌کرد که در نوع خود، یک داستان موفقیت محسوب می‌شد. بعد از آن دالارا در سال 1973 کمپانی خودروسازی خود را با عنوان Dallara Automobili da Competizione تأسیس نمود. هنوز بعد از گذشت چند دهه از زمان تأسیس، این شرکت به عنوان یکی از شرکتهای پیشرو در تولید شاسی برای شرکتهای موتوراسپرت و ارائه مشاوره در زمینه خودروهای مسابقه ای محسوب می‌شود. این شرکت در همان زمان تأسیس برای تولید خودروهایی مانند لانچپا LC1 و لانچیا LC2 نمونه های اولیه مسابقات Le Mans کمک‌های فراوانی نمود که حتی خودرویی مانند پورشه 956 نتوانست در Lap Time پیست با آن‌ها رقابت نماید. امروزه کمتر خودروی مسابقه ای تک صندلی فرمول یک وجود دارد که سخت افزاری از شرکت Dallara در آن به کار نرفته باشد، هر چند که تمرکز این شرکت بر روی رقابت‌های فرمول3 و IndyCar است.

طراحی خودرو:
شرکت دالارا امروزه به استاد کاربرد فیبرکربن گران قیمت در خودروهای سریع است و کاربرد آلومینیوم در چارچوب و شاسی خودروی Stradale باعث کاهش وزن آن گردیده است. جیان پائولو دالارا دوست داشت تخصص شرکت خود را در یک خودروی جاده‌ای به کار بندد تا همه بتوانند با آن رانندگی نمایند که در جاده های معمول بریتانیا این خودرو به صورت خارق العاده ای پاسخ داد، هر چند که کمی ‌بیگانه و ناشناخته بود. آلک ایسیگونیس قهرمان شرکت دالارا محسوب می‌شود که به همراه کالین چپمن مؤسس شرکت لوتوس سبکی خودرو را در اولویت قرار داد. به همین دلیل است که خودروی Dallara Stradale تنها 855 کیلوگرم وزن دارد. پانل‌های گلگیرهای جلوی Stradale صاف و صیقلی هستند و خطوط منحنی و بسته کناره‌های بدنه به همراه چراغ‌های باریک، ظاهری تهاجمی‌و اسپرت در نمای جلوی خودرو فراهم نموده‌اند.

در نمای جلو طرح چراغ‌ها و سپر و در موتور یادآور خودروی فراری 458 ایتالیا است و در مجموع طراحی بدنه آن شبیه به طرح خودروی مازراتی Tipo 63 Birdcage است که جیان پائولو دالارا بیشتر از نیم قرن پیش در طراحی آن همکاری کرده بود. لاستیک‌های خودرو از نوع Pirelli PZero Trofeo R هستند که برای رانندگی در پیست در مناسب نیستند و برای همان رانندگی جاده و شهر بهتر هستند. در عقب نسخه تستی ما، یک اسپویلر یا باله عقب سفارشی از جنس فیبرکربن نصب شده است که حداکثر سرعت خودرو را از 280 کیلومتر در ساعت به 265 کیلومتر در ساعت کاهش داده است، ولی نیروی درگ رو به پایین را در قسمت عقب بدنه خودرو افزایش داده است؛ تا جایی که مقدار نیروی رو به پایین 820 کیلوگرم را در حداکثر سرعت برای خودرو فراهم می‌نماید، یعنی 20 کیلوگرم بیشتر از مک لارن Senna. در سپر جلو و عقب خودرو دریچه های ورودی هوای پهن و بزرگی وجود دارند، ولی سطح اسپویلر چندان پهن نیست و برداشت شما را کاملا برآشفته می‌کند.

بدنه خودروی Dallara از بی‌ام‌و سری1 باریک تر و کوتاهتر است و ابعاد طول و عرض آن کمتر است، ولی ظاهر خودرو به گونه ای است که تصور می‌کنید ابعاد آن از بی.ام.و سری5 بزرگتر است. شیشه جلوی خودرو به طرز عجیبی گنبدی شکل است و زه دور آن از جنس فیبرکربن است. تیغه برف پاک کن تکی آن در وسط شیشه قرار دارد و یادآور خودروهای مسابقه ای Group C است. این خودرو فاقد درهای جانبی است، ولی ارتفاع کناره های بدنه به قدری کوتاه است که می‌توان به راحتی به کابین خودرو وارد شد و حتی در روی فرورفتگی جلوی صندلی‌ها عبارت Step Here نوشته شده است که به معنی این است که برای سوار شدن به خودرو می‌توانید پای خود را اینجا بگذارید.

طراحی کابین خودرو:
کابین خودروی Dallara در نوع خود کوچک است و دو صندلی راننده و سرنشین دارای شیب هستند تا سرنشینان به راحتی بتوانند پای خود را دراز کنند و کمی‌روکش چرم برای ملایم کردن خشونت و زمختی صندلی‌های فیبرکربنی آن تعبیه شده است. کمی‌ابر و اسفنج نیز برای نرم کردن نشیمن صندلی‌ها اضافه شده است. برای راحت تر شدن در این خودرو باید اهرم پنهان در جعبه پدال‌ها را به سمت چپ کشید تا غربیلک 320 میلی‌متری فرمان به سمت شما بیاید و اهرم تعویض دنده در جای خود قرار گیرد و یک موقعیت مناسب رانندگی به شما بدهد که به راحتی سواری خودروی انگلیسی Caterham Seven نخواهد بود. نام Stradale در زبان ایتالیایی به معنی برای جاده است که نشان از جاده‌ای بودن سبک سواری خودروی Dallara است، در صورتی که این خودرو تمایل به پیست هم دارد.

سطح زبر پدال‌ها در زیر پا احساس سنگینی می‌دهد، پدال کلاچ کمی ‌بالاست و در حد خطرناکی سست و نرم است، ولی پدال گاز کمی ‌حساس است. پدال ترمز در سرعت‌های بالاتر عملکرد بهتری دارد و حتی در سرعت‌های بالاتر از 240 کیلومتر در ساعت، عملکرد بهتری دارد، تا در یک جاده صاف و بدون ناهمواری. کابین خودرو لرزش کمی‌دارد و در مقایسه با خودروهای مسابقه ای با شاسی یک تکه، در مقابل لرزش و صدا ایزوله و عایق بندی شده است. عملکرد نمایشگر دیجیتال داخل خودرو دقیق است. این خودرو قرار است در سه نسخه تولید شود، اسپیدستر بدون شیشه جلو، رودستر با شیشه جلو که نسخه مورد تست ما بود و نسخه کوپه با سقف جداشدنی. قیمت این خودرو در نسخه‌های معمولی 141400 پوند معادل 159600 یورو است که در نسخه های سفارشی با تریم چرمی‌ و اسپویلر عقب، قیمت آن به 206400 پوند معادل 233000 یورو خواهد رسید.

مشخصات فنی:
تصور نکنید که در خودروی اسپرت Dallara Stradale همانند محصولات مازراتی یک پیشرانه 3.0 لیتری V12 به کار رفته است، بلکه برعکس، یک پیشرانه 4 سیلندر خطی توربوشارژر به حجم 2.3 لیتر ساخت شرکت فورد به صورت عرضی در قسمت جلوی محور عقب خودرو نصب شده است که توسط شرکت بوش برای ارائه قدرت 395 اسب بخار و گشتاور 500 نیوتن متر به صورت الکترونیکی تنظیم شده است و می‌تواند به گونه ای تنظیم شود که 296 اسب بخار هم خروجی داشته باشد. گیربکس شش سرعته دستی این خودرو نیز ساخته فورد است که یک نسخه روباتیک نیز با وزن 40 کیلوگرم بیشتر در دسترس خواهد بود. به دلیل وزن پایین 855 کیلوگرمی ‌این خودرو، نسبت قدرت به وزن آن 460 اسب بخار بر تن است که معادل خودروی سوپراسپرت پورشه 911 GT2 RS است. این خودرو از ترمزهای چدنی برمبو بهره می‌برد. سیستم مکانیکی دیفرانسیل لغزش محدود(LSD) نیز در محور عقب خودرو وجود دارد. اگزوزهای اسپرت آن، صدای سیستم توربوشارژر پیشرانه فورد این خودرو را به طرز دلپذیر و مناسبی پخش می‌نماید.

از آنجا که عرض رینگ‌های جلوی این خودرو 205 اینچ است، مانور خودرو راحت است و فرمان خودرو به قدری عملکرد منتاسبی دارد که حس سواری یک خودروی لوکس را خواهید داشت، ولی اهرم تعویض دنده فورد در این خودرو مناسب نیست. از همان شروع حرکت شما پی می‌برید که شاسی آن تا چه ‌اندازه خوب طراحی شده است،  و به دلیل وزن کم خودرو، فرمان پذیری قابل قبول در سرعت‌های بالا آن را در رده یک خودروی اسپرت لوکس قرار می‌دهد، مخصوصا در حرکت مستقیم و خطی بهترین فرمان پذیری را ارائه می‌دهد.
زمانی که حالت رانندگی را در حالت Race قرار می‌دهیم، شاسی ارتفاع کمتری پیدا می‌کند و با افزایش سرعت و مقاومت بالای هوا، نیروی رو به پایین در قسمت عقب بدنه به لطف باله عقب پهن آن تا بیشتر از 800 کیلوگرم افزایش می‌یابد. در این حالت عملکرد فرمان، استثنایی و حساسیت و نرمی ‌آن بهتر از حد متوسط خواهد بود. عملکرد سیستم تعلیق جناغی دوبل آن قابل قبول است و در هنگام عبور از جوی آب و یا گذر کردن از ناهمواری‌های جاده به طرفین انحراف چندانی ندارد. زمانی که برخورد لاستیک خودرو با سطح جاده را احساس می‌نمایید، بیشتر به یک جادوگری شبیه است، چرا که توقع دارید خودروی اسپرتی مانند Stradale در جاده‌های خشن و ناهموار به جنگ با شما بیاید و عملکردی زمخت داشته باشد، ولی دقیقا برعکس است و عملکرد آن در چنین جاده‌هایی به دلیل طراحی عالی شاسی و سیستم تعلیق، استثنایی است. کیفیت کمک فنرها با قابلیت تنظیم میزان واکنش و تنظیم مقدار تراکم در سرعت‌های بالا و پایین ستودنی است. البته در این تست ما تنظیمات سیستم تعلیق را در حالت متوسط قرار داده‌ایم که در سرعت‌های پایین و  رانندگی شهری می‌تواند ضربات شدیدی به پشت شما وارد نماید. ولی با تنظیم سیستم تعلیق به حالت شهری، صندلی یک تکه و تشت مانند آن با افزایش ضخامت محل نشیمن به یک صندلی نرم و فنری تبدیل می‌شود. درست مانند فرمان پذیری که برای مسیرهای مستقیم مناسب است و در سر پیچها با دنده 2 و 3 چسبندگی لاستیک‌های جلو باعث عملکرد عالی سیستم شاسی و تعلیق خواهد شد. البته در رانندگی با Stradale دریافتیم که بخش زیادی از پتانسیل این خودرو غیر قابل استفاده است. شرکت Bosch تنظیم الکترونیکی پیشرانه فورد را چنان انجام داده است که قدرت آن از مدل فورد Focus RS بیشتر است، ولی توان رقابت با موتور V6 تویوتا روی خودروی لوتوس Exige Sport 410 را ندارد.

تنظیمات مشابه شرکت بوش روی گیربکس نیز برای یک هاچ بک اسپرت مناسب بوده است، ولی برای رانندگی در پیست چندان دقتی در تعویض دنده‌ها ندارد. وقت آن رسیده که دالارا جای Ariel یا هوندا را در مسابقات فرمول3 بگیرد. شاید بخش زیادی از پتانسیل استفاده نشده این خودرو به شاسی آن مربوط باشد، چون این خودرو در جاده، از تعادل عالی برخوردار است که به چسبندگی مناسب آن به سطح جاده منجر می‌گردد و قبل از اینکه چرخ عقب شروع به چرخش کند، منجر به کم فرمانی یا Understeer خواهد شد. عملکرد فرمان کاملا شفاف و رک است و شاسی نیز به صورت همزمان از قابلیت بسیار بالایی برخوردار است، حتی بیشتر از آنچه به آن نیاز داشته باشید. این خودرو با قیمت پایه 104400 پوندی، در مقایسه با رقبایی مانند لوتوس 3-Eleven 430 و BAC Mono R قیمت بالاتری دارد، ولی فاقد یک سیستم قوای محرکه قدرتمند و مدعی است. هر چند که این محصول، به عنوان نقطه عطفی برای یکی از ستودنی‌ترین و محترم‌ترین نام‌های دنیای صنعت و تجارت موتوراسپرت است و در جاده عملکرد برجسته‌ای دارد. البته باید در پیست هم خود را اثبات نماید.