به گزارش پایگاه خبری سبقت آزاد، اینکه به مجرد هر بار عبور من از خط عابر پیاده، خودروها در فاصله پنجاه متری از خط توقف کرده و تا زمانی که من روی خط بودم می‌ایستادند ولو آنکه ترافیک می‌شد. شاید پیش خودتان بگویید خارجی‌ها اینگونه‌اند و اینجا ایران است! اما جالب است بدانید آنجا هم ایران بود. بله درست خواندید ایران!
این اتفاق کم سابقه در جزیره کوچک و زیبای کیش رقم خورد. در مقام مقایسه با تهران که من بارها روی خطوط راه راه عابر پیاده از نگرانی و استرس میخکوب می‌شدم، چقدر زیبا و بس شاعرانه بود.
توقف خودرو پشت خط عابر پیاده، احترام به شهروندی است که به احترام طبیعت پیاده مسیر طی می‌کند و این به نظر من نوعی شاعرانگی در رانندگیست.
پیاده‌ای که روی خطوط عابر پیاده قدم می‌گذارد شاید خود مالک حداقل یک دستگاه خودرو باشد که آن روز به هر دلیلی مایل به استفاده از وسیله نقلیه شخصی نبوده و خواه ناخواه به طبیعت و هوای همیشه آلوده شهرهای ما کمک کرده است. چقدر زیباست شهری که رانندگان پشت خط عابر پیاده نه بخاطر قانون ( که از اعم مسایل است) بلکه به احترام محیط زیست و انسانیت در کمال ادب توقف می‌کنند. زیرا توقف نکردن در پشت خطوط هنگامی که عابر در حال گذر از آن هست جدای از خطراتی که برای عابر دارد چهره شهر را بیشتر شبیه جنگلی متوحش و درهم تنیده و از قانون تهی می‌کند.
جالب‌تر از عدم توقف پشت خطوط آن است که راننده‌ای که پشت خط می‌ایستد مورد بوق ممتد و گاها ناسزا گویی راننده پشت سری قرار می‌گیرد که این مورد حقیقتا هیچ جای بحثی ندارد و آنقدر سخیف و نامتمدنانه هست که سخن گفتن در این خصوص ظلم است در حق کاغذ و قلم.
به درستی که اصلاح از خودمان شروع می‌شود و توقف پشت هر خط عابری شاید بیشتر از پنج ثانیه وقت مارا نگیرد و این توقف جدای از عبور سلامت عابری که عزیز چندین خانواده است چهره خیابان‌ها را مانند تابلوی نقاشی می‌کند که نقاش هنرمندی به نام قانون طرح‌های ظریف با لطافتش را بر روی بوم چنان می‌نگارد که تابلو را چه در نگاه دور و چه نزدیک شاید تحسین، تشویق، تعطیم و احترام می‌کند.
این خط، خط عابر پیاده است به احترام پیاده بایستیم!
